Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΝΩΛΑΚΗ "ΑΝΤΙΡΡΟΠΑ ΠΟΤΑΜΙΑ" 2

ΠΟΤΕ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ;


Πότε φτάσαμε εδώ;
Μετρήσαμε το χρόνο με τις λύπες μας,
με τις χαρές μας
μετρήσαμε το χρόνο με τις αγάπες μας.
Μα τούτος ο χρόνος δεν ακολουθεί τον πραγματικό
αυτόν που φέρνει τον ήλιο κάθε πρωί πάνω απ΄ τα βουνά,
τα χελιδόνια και τις βροχές.
Μετρήσαμε το χρόνο με αναστεναγμούς
πάνω σε ξένα κορμιά μετρήσαμε τις νύχτες μας
και στα χέρια ενός έρωτα αφεθήκαμε χρόνια.
Και φάνηκε σαν να πέρασε μια μέρα,
πλαγιάζοντας κάθε βράδυ με το ίδιο κορμί
- το δικό μας.
Με τους ίδιους πόθους ανταμώναμε κάθε βράδυ
και ήταν πάντα σαν να ήταν η πρώτη φορά.
Με τα ίδια όνειρα να φουσκώνουν τις φλέβες μας
βλέπαμε κάθε πρωί τον ήλιο διαφορετικό.
Με την ίδια ελπίδα πως αύριο θα ζήσουμε
γεράσαμε
και φτάσαμε εδώ πέρα
απεγνωσμένα να συλλογιόμαστε πώς χάσαμε τη ζωή.

Σαν χτύποι ρολογιού οι μέρες μας
ίδιες,
ίδιες κι απαράλλαχτες.
Μετρήσαμε ένα χτύπο του ρολογιού και μετρήσαμε τη ζωή μας.

4 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Υπέροχο Ηλία. θαυμάσιο.
Θα ήταν ενδιαφέρον να ξέραμε πότε γράφτηκε. Βέβαια τέτοια έργα είναι διαχρονικά
Καλό βράδυ Ηλία

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Όλοι βρίσκουμε λίγο πολύ τον εαυτό μας σ' αυτές τις γραμμές. Συνήθως ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον.

Καλή Κυριακή.

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

Χριστόφορε καλησπέρα αυτή η θαυμάσια ποιητική συλλογή "αντίρροπα ποτάμια" γράφτηκε στη Βέροια το 2005.
Γράψε στο google "αντίρροπα ποτάμια" και θα σου βγάλει όλη τη συλλογή με διπλό κλικ στον τίτλο θα σου ανοίξει το βιβλίο, εκεί επιλέγεις όποιο τίτλο θέλεις και διαβάζεις το ποίημα.

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

Κωνσταντίνε πόσο δίκαιο έχεις.!!
Εγώ βρίσκω τον εαυτό μου στους στοίχους:"Με την ίδια ελπίδα πως αύριο θα ζήσουμε
γεράσαμε
και φτάσαμε εδώ πέρα
απεγνωσμένα να συλλογιόμαστε πώς χάσαμε τη ζωή".
Γιατί πέρασα πολύχρονα και βαθιά λούκια χωρίς να πάρω ανάσα......
Καληνύχτα φίλε.